Alles voor de kinderen
2004
Het buurtfeest in de Zeven Steegjes ontrolt zich al jaren volgens hetzelfde stramien. ‘Als alles goed gaat, waarom zou je dan iets veranderen?’ zegt Jan de Bie, één van de organisatoren.
Het begint altijd op vrijdagavond met een kinderoptocht. ’s Zaterdags is de optocht voor volwassenen, en ’s avonds vanaf zeven uur levende muziek in de Kockstraat. Zondagmorgen om tien uur koffie met een flesje, en zondagavond stoppen om een uur of tien.
De twee optochten hebben geen bepaald thema. Het is de bedoeling dat je verkleed gaat, maar je moet zelf weten hoe. De Bie: ‘Het is vrijblijvend. We willen geen eisen stellen. Want de één kan het wèl betalen en de ander niet’.
De optochten gaan vanaf de Kockstraat richting Pelmolenweg en Tolsteegbrug. De volwassenen maken een iets groter rondje dan de kinderen.
Als deze krant uitkomt is het buurtfeest 2004 net geweest. Reken maar dat het gezellig was, zoals het volgens De Bie (57) trouwens altijd gezellig is in de Zeven Steegjes. Hij spreekt uit 35 jaar ervaring. Als 22-jarige kwam hij in de Kockstraat wonen, in het huis waar een nichtje van zijn vrouw in gezeten had. ‘We hadden één kamer bij mijn moeder. Dat huis was een enorme vooruitgang’.
De Bie is nu assistent-beheerder van het buurthuis De Sjuut. Tegen het einde van de zomervakantie is hij altijd heel druk met het feest, dat zich voornamelijk afspeelt in de Kockstraat, één van de steegjes.
Vroeger had je Oranje Boven, een vereniging van de hele buurt. Op een gegeven moment stichtten de bewoners van de Kockstraat hun eigen club: Margriet. Nu heb je alleen nog maar Margriet. Als de andere steegjes versiering willen ophangen dan moeten ze daar zelf voor zorgen. Voor de Kockstraat regelt Margriet het: lampjes, wimpels, vlaggen, en een heuse toegangspoort aan de singelkant.
254 Leden heeft Margriet, en die betalen – baby’s uitgezonderd – per jaar een contributie van 18 euro. De Bie int dat geld. Hij gaat elke week bij de leden langs. Er komt dus aardig wat binnen, maar het gaat er ook allemaal weer uit. Grotendeels naar de kinderen. Want die komen – volgens de traditie van Margriet – op de eerste plaats. Zij krijgen enorme cadeaus, ook de baby’s. Poppen, beren, geld, snoep, speelgoedauto’s, spelletjes. Het lijkt wel of Sinterklaas nog eens wordt overgedaan. De vrouwen van de bestuursleden zijn elk jaar druk met de inkoop.
Langzamerhand komt er meer import in de steegjes. Sommigen vertrekken ook weer, bijvoorbeeld omdat ze het er lawaaiig vinden. De Bie: ‘Ja, als je echt van de stilte houdt dan moet je hier niet zijn. Wanneer het mooi weer is dan zitten we hier in de straat vaak tot twee, drie uur ’s nachts bij een biertje te kletsen. Dat hoor je nogal.’
Is er, ondanks de komst van de ‘studenten’, zoals De Bie de andere bewoners noemt, nog voldoende draagvlak voor het buurtfeest?
Dat zit wel goed. Want er zijn dan ook een boel mensen die vroeger in de steegjes gewoond hebben. En de ‘studenten’ komen ook wel naar buiten. Ze blijven een beetje vreemde eenden in de bijt, maar toch…
Volgend jaar viert Margriet het zestigjarig bestaan. De Bie: ‘Een echte knaller wordt het. Meer zeg ik er niet over. Dan krijg ik last met m’n mede-bestuursleden’.