Barre tijden
Volgens politieke partij Denk is Benjamin Netanyahu een misdadiger die voor een Israel-tribunaal in Den Haag moet worden ‘gesleept’.
En Hamas-leider Ismail Haniye dan? Pleegde hij geen oorlogsmisdaad, of misdaad tegen de menselijkheid, toen hij (vanuiit het veilige Qatar) opdracht gaf op zaterdag 7 oktober zoveel mogelijk Joden af te slachten en een paarhonderd mensen te ontvoeren?
Nee, Denk noemt hem in het verkiezingsprogramma niet, net zo min trouwens als Hamas of Hezbollah.
Niks voor mij, zo’n partij.
Al een paar keer schreef ik de laatste tijd dat ik links ben, maar de linkse spoeling wordt voor mij wel dun.
Alle zogenaamd linkse partijen, inclusief de SP, vinden dat in de Tweede Kamer de slogan ‘From the river to the sea Palestina will be free’ toelaatbaar is.
Ik niet. Niet in de Tweede Kamer. Nergens.
Ik ben allergisch voor uitlatingen of grappen met een antisemitisch tintje. Laatst kondigde ik aan dat ik misschien wel SP zou stemmen, maar wil ik dat nog? Want voor mij telt het zwaar, al ben ik niet Joods en vind ik het Westbank-beleid van Israel rampzalig.
Het heeft er misschien mee te maken dat wij in 1942 thuis gezelschap kregen van Dolf en Zus, een pasgetrouwd stel. Voordat ze kwamen spraken mijn ouders heel ernstig met ons. Mijn broer en ik waren respectielelijk 8 en 5. Wij kregen te horen dat wij niemand (en dan ook echt niemand) iets over Dolf en Zus mochten vertellen zolang zij bij ons zouden wonen.
Achteraf gezien is het bijna krankzinnig om zulke jonge kinderen op te zadelen met zo’n groot geheim. Maar Onno, mijn fantastische, helaas al lang overleden broer, en ik hielden ons aan de opdracht.
‘Dankzij jullie vieren besta ik’, zegt Hans, de na de bevrijding geboren zoon van Dolf en Zus.
Vandaar dus, misschien.
Vandaar dus, misschien dat ik altijd stemde op een partij die zich vooral bekommert om de zwakkeren. Maar dit keer is het Midden Oosten-standpunt doorslaggevend.
Waar is die tamelijk opgeruimde man gebleven? Sinds 7 oktober ben ik een tobber. Het drama Israel – Gaza spookt bijna onafgebroken door m’n hoofd. Slaap minder goed, kijk uren naar CNN.
Ik hoor over de raketaanval op een ziekenhuis. Ik twijfel meteen: zou Israel zoiets doen op de vooravond van de komst van de grote beschermer Jo Biden? Kan me niet voorstellen.
Onder de beelden van CNN zie ik snel oplopende dodentallen, tot tenslotte 500. De presentator waarschuwt: de beelden van naar een ander ziekenhuis overgebrachte gewonden zijn schokkend. Maar wat ik zie zijn allemaal mensen die op eigen kracht uit ambulances komen.
De volgende dag een persconferentie vanuit het getroffen ziekenhuis. In een decor van bebloede dekens en lappen staat de spreker, geflankeerd door twee mannen die een babylijkje in de armen houden. Hoe theatraal wil je het hebben?
De NOS onthoudt ons dit interessante, illustratieve beeld in zoverre dat de baby’s wazig zijn gemaakt. Maar in de hele Arabische wereld was de uitzending ongetwijfeld ongecensureerd te zien.
Daarna de foto van de raketinslag. Geen krater; de schade is beperkt tot uitgebrande auto’s en zwartgeblakende muren. Het is duidelijk dat de Israelische lezing klopt: ontplofte brandstof uit een afzwaaier van Islamitische Jihad.
En zo zit ik maar te kijken en te lezen en te denken. Als Hamas geeft om de levens van de Palastijnen in Gaza, waarom lokt ze dan via een pogrom bombardementen uit? En ik kom tot de conclusie: hoe meer doden en ‘nepdoden’, hoe liever.
Israel heeft aangekondigd het Shifa- ziekenhuis in Gaza-Stad te bombarderen omdat er een hoofdkwartier van Hamas onder zit. Maar Hamas haalt het menselijk schild natuurlijk niet weg. Het is een belangrijk onderdeel van de strategie.
Ik houd m’n hart vast, bang ook dat de hele wereld op een vreselijke manier wordt meegesleept in dit conflict.