Buitenstaander
Ik sta voor de parkeergarage Paardenveld en wil genieten van het uitzicht. Hier, aan de rand van een middeleeuwse binnenstad, moet je wat aardigs kunnen zien. Maar waar ik ook kijk: brandhout. Neem dat laatste stuk van HC tussen Daalsetunnel en Leidseveer, hier recht tegenover. Schlemielig en karakterloos. Gemiste kans.
Waarom sta ik hier? Omdat Pim Le Large, stedenbouwkundige bij de ROVU en docent aan de Hogeschool voor de Kunsten, me vroeg om tijdens een workshop een discussie te leiden. Op die bijeenkomst maken vijftien stedenbouwkundigen samen met evenveel stedenbouw-studenten in een paar uur zes ontwerpen voor het herstel van de singelstructuur tussen het Leidseveer en het sluisje bij de Weerdsingel.
Weliswaar kom ik – op weg naar m’n werk – hier dagelijks in de buurt, maar er is een verschil tussen ‘gewoon ergens langsrijden’ cheap rolex replica of goed kijken hoe iets er uitziet. En daarom hang ik maar eens een tijdje over de stang van m’n fiets (want bankjes heb je hier niet). Ik wil als ‘voorzitter’ immers ook een beetje kunnen meepraten.
Dat doe ik – als het zover is – ook. Ik zeg dat ik me als ontwerper nooit aan Le Larges opdracht had gehouden. Want wat hij wil (en wat de gemeente wil) valt met goed fatsoen in die beperkte ruimte niet te verwezenlijken. Dat zie je ook aan de zes plannen. Niet èn een HOV-baan, èn auto’s èn een breed fietspad èn water èn ‘groen’. Het is gewoon teveel. Dus òf de auto’s weg òf de HOV weg òf het water weg.
Zo zeg ik dat allemaal. Een buitenstaander heeft nu eenmaal makkelijk praten.