Deadlines

Deadlines

‘Zonder deadlines kom ik tot niets. Ik heb een stok achter de deur nodig’, zegt de man aan het tafeltje naast me. Hij zit met de rug naar me toe, maar ik herken hem onmiddellijk aan zijn stem: cabaretier Paul van Vliet. Even later hoor ik aan het massieve, aanstekelijke geluid ook met wie hij zit te praten: met Arnoud, journalist in Amsterdam, oud-student, pas nog op opfriscursus geweest.

Nou ja… als het zo ligt, dan kun je toch bijna openlijk meeluisteren… Het is zelfs bijna je plicht. Interviewt hij zoals hem dat geleerd is? Vraagt hij door? Moedigt hij aan? Vat hij samen?

Een aardig gesprek is het, waarin Van Vliet vertelt dat een cabarettekst een uitvergroting is van een stukje dagelijks leven, met de scherpe kanten flink aangezet. Het verschil met vroeger is dat het publiek veel alerter is, veel sneller van begrip. En daarom moeten de teksten steeds korter en pittiger.

Overigens zijn het niet die hogere eisen die hem van het schrijven afhouden. Het is gewoon zijn ongedisciplineerde aard. Maar omdat er nu eenmaal afspraken lopen met schouwburgdirecteuren, moet hij wel. Hoe herkenbaar.

Schrijven is leuk, maar je hebt deadlines nodig om het te doen. Bijna iedereen. Ik zeker.