Een mooie leeftijd om dood te gaan

De kunstredactie van het UN deed op het Utrechtse filmfestival Cinemanifestatie het serieuze werk, ik zorgde voor de omlijsting, zoals dit interview met de zeer mooie Marina Schapers. Achttien jaar na het gesprek, op haar 43ste, viel ze in Zwitserland in een ravijn. Connie Palmen suggereert in haar sleutelroman Lucifer dat haar partner Peter Schat haar duwde.

1964

Een mooie leeftijd om dood te gaan

AMSTERDAM – Het bovenhuis van componist Peter Schat bestaat slechts uit één kamer en een keukentje. ‘Veel te klein’, zegt Marina Schapers, die daar ook ongeveer een jaar woont. Een vleugel neemt een groot deel van de kamer in beslag. Naast het bed is nog net plaats voor twee stoelen en een tafeltje. Op de grond staan twee taperecorders, een elektrische naaimachine, die Marina op haar verjaardag van haar vader kreeg, en een bakje met vis voor een jonge Siamese poes met zeer scherpe nageltjes, Aapje genaamd.

Marina speelt in ‘Heart Beat Fresco’, een tien minuten durende film waarmee Wim Verstappen en Pim de la Parra vandaag in Studio tijdens de Cinemanifestatie willen bewijzen dat ze meer kunnen maken dan alleen maar vrolijke niemendalletjes. Het is niet haar eerste rol in een film. Ze was reeds te zien in ‘Een zondag’ van Joan van der Keuken en deed verder mee in Mathijn Seips ‘Schermerhoorn’, in opdracht van K. en W. gemaakt, maar niet voor vertoning vrijgegeven. ‘Vanwege de decadente sfeer, als ik het goed begrepen heb’, zegt Marina. ‘Als dat zo is dan vind ik dat nogal complimenteus.’

‘Hoezo?’‘

Omdat over ’t algemeen de mensen die hier de dienst uitmaken te voor- zichtig, te conservatief, te bang zijn. Ik ben natuurlijk erg anarchistisch. Dat is volgens mij één van de normaalste dingen die je op een bepaalde leeftijd kunt zijn.’‘

Hoe oud ben je?’

‘26.’‘

En hoe lang blijf je nog anarchiste?’‘

Tot m’n 38ste; ik heb nog twaalf jaar voor de boeg.’ ‘

Waarom tot je 38ste?’

‘Omdat ik dat voor een vrouw een mooie leeftijd vind om dood te gaan.’ ‘Misschien denk je er wel anders over als je eenmaal 38 bent.’

‘Dat kan best; toen ik twintig was wilde ik niet ouder dan 25 worden.’ ‘

Wat is de leeftijd waarop het niet normaal meer is om anarchist te zijn?’

‘Je moet het eigenlijk je hele leven blijven. Maar jammer genoeg veranderen veel mensen zodra ze succes en een maatschappelijke positie krijgen. Gelukkig zijn er ook uitzonderingen. Ramses Shaffy is daar een heel mooi voorbeeld van.’

Marina is een goede vriendin van Ramses. Ze was twintig toen ze met hem naar Parijs vertrok ‘We maakten straattekeningen. We verdienden er aardig goed mee.’

Na een paar maanden ging Shaffy terug. Marina bleef in Parijs. Ze assisteerde ‘s morgens een beeldhouwer en volgde ‘s middags een cursus. In die tijd leefde ze nog in de veronderstelling dat ze misschien

een belangrijk beeldend kunstenares zou kunnen worden. Tenslotte was ze nog twee jaar op de kunstacademie in Rotterdam geweest. ‘Maar op een dag ging ik naar een tentoonstelling van mensen die voor een paar tientjes een doekje mochten ophangen. Er hingen duizenden schilderijen, allemaal afschuwelijk middelmatig. En met de beste wil van de wereld kon ik niet zien dat mijn werk beter was. Ik heb toen besloten nooit meer iets te schilderen. Als kunstenaar moet je er van overtuigd zijn dat je iets te zeggen hebt. Wanneer je niet in jezelf gelooft moet je er meteen mee stoppen.’

Na de beeldende kunst volgde figuratie in toneelstukken en in ‘Les gendarmes de St. Tropez’, een film die nu in Amsterdam draait. ‘Als je me wilt zien moet je wel een verrekijker meenemen. Ik heb mezelf nauwelijks kunnen ontdekken. En toch zijn we er drie weken mee bezig geweest. Het was een ontzettend leuke tijd.’

Daar tussendoor: ‘heel onbelangrijk en vervelend werk als mannequin in Parijs, een rolletje in een t.v. filmpje over heksen en rollen in ‘Een zondag’ en ‘Schermerhoorn’.’

De afgelopen vijf maanden stond ze in Potasch en Perlemoer en straks doet ze mee aan een nieuwe musical van Ensemble. ‘Het blijft bij de kleine rollen. Ik zou ontzettend graag wat grotere dingen willen doen, maar zonder toneelschool kom je er niet zo gemakkelijk tussen. Dat is wel logisch ook.’

Toch is Marina niet ontevreden. Het enige wat haar dwarszit is eigenlijk dat veel te kleine huis. ‘We denken er over om maar iets te kopen.’

Ze staat op en schenkt uit een heupflesje een glas cognac in. Dan loopt ze in haar op-art-rok, haar dunne witte kousen met ruitjesmotief en haar groenleren vest naar de vleugel en gaat op zoek naar de 104 foto’s, die cameraman Mat van Hensbergen van haar maakte en die ergens moeten liggen. Ze vindt de foto’s niet, maar wel een fotoboek met voorin een groot portret van Ramses Shaffy, achterin een kleine foto van Peter Schat en in het midden portretten van vrienden en vriendinnen als Vaandrager, Sleutelaar, Marja Habraken en Ingrid Valerius.

De volgende dag zegt Mat van Hensbergen dat Marina de 104 foto’s nog niet gezien kan hebben. Hij moest nog beginnen met afdrukken.