Eindspel

Eindspel

Met het ouder worden gaat de tijd je op de hielen zitten. Allerlei dingen zijn langzamerhand uitgesloten. Een andere baan zit er al een hele poos niet meer, een eigen huis kopen op deze leeftijd is zinloos. Ik zou wel eens willen zien hoe het toe gaat op houseparties, maar weet dat ik daar volkomen misplaatst ben. Ik krijg een nieuwe fiets en denk: als hij niet gestolen wordt is het misschien mijn laatste. Ik sloof me een beetje uit voor een vrouw en besef ineens dat ze jonger is dan mijn dochter.

Een toneelstuk: vier versleten mensen, van wie er twee in vuilnisbakken zitten, zeuren over de hopeloosheid van hun leven.

Eindspel, zo heet het. Ik zag het vroeger ook al eens, en besloot toen het mooi te vinden. Een hoogstandje in een genre dat in die tijd zeer populair was: het absurdisme. Ondanks het geweldige acteren vind ik er dit keer helaas niks aan. Of komt het te dichtbij en wil ik er daarom niets van weten: van al die gesprekken die al jaren en jaren in hetzelfde cirkeltje ronddraaien?

Op den duur gaat van een heleboel het nieuwe inderdaad af. Van sommige verjaardagsfeestjes lijken bijna alle gesprekken geprogrammeerd. Wie als journalist tien keer de intocht van Sinterklaas versloeg weet het zo langzamerhand wel.

De raadscommissie praat over het UCP en ik zie een heleboel nieuwe gezichten. Maar het ritueel is nog hetzelfde: er wordt snel genoegen genomen met een antwoord van een wethouder. Hinderlijk, vooral omdat je niet zeker weet of het onderdeel uitmaakt van het politieke spel of gewoon gebrek is aan kritisch vermogen.

Maar het gekste is: ze praten over een project waarvan ik me soms afvraag of ik de voltooiing nog zal meemaken. Statistisch gezien moet het makkelijk lukken, dat wel. Ik ben zestig en redelijk gezond. In theorie kan ik zeker nog een jaar of twintig mee. Maar in mijn omgeving knijpen nogal wat mensen er betrekkelijk jong tussenuit, en dat maakt toch huiverig.

Laatst gelezen of gehoord dat de mens het enige wezen is dat zich systematisch bezighoudt met de toekomst. (Maar de eekhoorn dan, die beukenootjes verzamelt voor de winter?) En omdat we zoveel vooruitdenken hebben we de dingen in een aantal opzichten goed voor elkaar. Een minpuntje is natuurlijk dat we ons er heel goed van bewust zijn dat we vanaf een bepaald moment zelf in het stuk niet meer voorkomen.