Geluksvogels (jan 2017, redactioneel)

Bospaadje.

‘Weet je wie dat was?’

‘Geen idee.’

‘Jan Dijkgraaf van Geen Peil.’

Jammer dat ik de lijsttrekker van deze nieuwe partij niet herkende. Dat kon ook niet, want ik ken alleen zijn stem, van het radioprogramma Echte Jannen op zondagavond laat. Hij presenteerde dat samen met Jan Roos, en een onderdeel was ‘Jan of Johan?’ Ze beoordeelden iemand die in het nieuws was. Deugde hij, dan was het een Jan. Fout werd Johan. Van dik hout ging het, en na een kwartiertje kon de radio wel uit.

Van de tien BN-ers die meedoen aan een televisiespelletje komen me er meestal slechts een paar bekend voor. En zo kon dus ook Dijkgraaf in het bos langs mij heen lopen zonder die bijzondere sensatie oog in oog te staan met een BN-er, en daardoor zelf ook even een beetje beroemd te zijn.

Op Wikipedia lees ik dat hij in Eesterga woont, een dorp in Friesland bij het Tjeukemeer. Vandaar moet hij dus straks, mocht hij in de Tweede Kamer komen, vrijwel dagelijks op en neer naar Den Haag. Er is geen trein in de buurt van Eesterga; hij moet dus met de auto. Hij liever dan ik.

Ik had het er in deze krant al eerder over: rond 1965 ging ik in op een woningruiladvertentie Gorkum – Utrecht. Wij woonden toen op de Oudenoord, in die tijd een zeer drukke en lawaaiige verkeersweg. Ik wilde zo snel mogelijk verhuizen, desnoods dan maar naar Gorkum. De mevrouw van de advertentie vroeg of het heen en weer rijden geen bezwaar was. En ik antwoordde: ‘Nee, helemaal niet’.

Soms weet je niet wat je zegt.

Horrorscenario’s voorspellen dat het nog veel erger wordt met verkeer, vooral in de grote steden, maar zelfs ook in een plaatsje als Kampen.

Er zijn forensen die het niet vervelend vinden elke dag lang onderweg te zijn. Ze draaien een muziekje naar eigen keuze, ze hoeven van niemand gezeur aan te horen.

Maar wat mij betreft zijn de absolute geluksvogels de mensen die wonen en werken op  hetzelfde adres, of althans in één en dezelfde wijk.