Gezinnen nodig

Het zou me niet verbazen als er binnenkort bij ons thuis een briefje ligt met de vraag of we willen verhuizen naar de binnenstad. Immers: in het structuurplan staat dat ‘alle ten dienste staande middelen zullen worden aangewend om een onaanvaardbare eenzijdigheid van de bevolkingssamenstelling van de binnenstad te voorkomen.’

Want wat gebeurt er wanneer er niet wordt ingegrepen? Dan sterft het gezin in de binnenstad uit. In sommige delen bestaat nu al meer dan de helft van de bevolking uit alleenstaanden. En het worden er verhoudingsgewijs nog steeds meer. Jonge kinderen met hun moeders en bejaarden dreigen te vereenzamen in die scheefgegroeide wereld. Ze moeten, aldus de gemeente, niet het gevoel hebben dat ze behoren tot de laatste overgeblevenen van een soort.

Helaas, zover is het al. ‘Want,’ zo luidt het in de plechtige taal van de Dienst Stadsontwikkeling, ‘men komt er wèl toe een gezin te stichten in de oude wijken. Maar dat gezin verlaat het structuurplangebied echter veelal, voordat de kinderen leerplichtig zijn geworden.’

Nou, gemeente, je kunt óns krijgen. Wij hebben nog een leerplichtige zoon en een dochter, die weliswaar niet meer leerplichtig is, maar nog wel naar school gaat. En wij willen graag wonen in de binnenstad.