In Altenahr
Gisteravond om negen uur vermoeid in Altenahr mijn hotelbed opgezocht, en nu al een hele tijd wakker. Ik hoor de kerkklok, die de afgelopen uren zweeg, zeven keer slaan.
Wat heb ik te zoeken in dit onbekende Duitse plaatsje? Met een klein gezelschap wandel ik in de donkere dagen voor Kerstmis langs de Ahr, een zijrivier van de Rijn. We lopen stroomopwaarts, over de zogenaamde Rotweinwanderweg, door de wijngaarden, gemiddeld misschien zo’n honderd meter boven het dal.
Beneden ons de rivier, een lint van witte huisjes, zo nu en dan een dieseltrein, en de verkeersweg, waarop het constant druk is, ook al voert hij naar geen enkele stad van betekenis.
Het is bekend: je hebt maar weinig Duitsers nodig voor een heleboel autoverkeer. Ze lopen niet veel, ze fietsen niet veel, ze rijden. Zeker op het platteland, waar genoeg wegen en parkeerplaatsen zijn. Ze nemen de auto om honderd meter verderop een brood te kopen, een brief te posten of een glas te drinken. Niet dat ze lui zijn, maar zo doen ze dat nou eenmaal.
Kort na de val van de Muur zat ik drie maanden in Dresden. Het allerbelangrijkste voor de Oostduitsers was, zo leek het, een dikke Westauto. Hun Trabantjes mocht je voor niks meenemen.’
Een hoogtepunt in het leven van een Duitser is de reis met het hele gezin naar Stuttgart om daar bij de fabriek de bestelde nieuwe Mercedes op te halen.
Op ons wandelpad boven het dal hoor je die auto’s daar beneden behoorlijk. De zon schijnt zo nu en dan, de wind is zwak, de omgeving betoverend romantisch. Maar dat verkeerslawaai is irritant, en daarom verleggen wij onze route enigszins.
Om – zoals de bedoeling was – tenslotte toch te eindigen in Altenahr, vanwaar de trein ons terugbrengt naar ons uitgangspunt.
Eenmaal onderweg maakt een bang vermoeden zich van ons meester: over drie, vijf, tien jaar is die trein er niet meer. Want wij zijn op die late zondagmiddag de enige passagiers in de wagon.
Zo gaat dat, en niet alleen in Duitsland. Meer wegen, meer parkeerplaatsen, meer autoverkeer… we raken steeds verder van huis.